Προκειται για μια ομαδικη εκθεση τριων γυναικων ζωγράφων, της Αποστολιδου Λιτσας, Καππε Σταματιας και Μαντουδη Αναστασιας, στον δευτερο οροφο του Χατζηγιάννειου, την γνωστη αιθουσα Γιάννη Τλούπα.
Η διαρθρωση της εκθεσης ητανε η γνωστη σε αυτον τον χώρο: πινακες απο γυρω γυρω σε όλη την αιθουσα αλλα με λιγες προσθηκες στον χώρο: ενα παγκάκι ξυλινο, ενα τραπεζάκι με ενα κηροπήγιο με κερι και το βιβλιο επισκεπτων επανω του κι ακομα ενα τραπεζάκι με βιβλίο εντυπωσεων, το καθε ένα για διαφορετικη καλλιτέχνιδα. Όταν επισκεφτηκα την έκθεση ητανε παρουσα μια εκ των καλλιτεχνών, η κα Μαντούδη η οποια και με ξενάγησε στην έκθεση όσο μπορουσε, ειδικοτερα στα δικα της έργα για τα οποια μπορουσε να μιλησει φυσικα με μεγαλυτερη άνεση. Τα έργα της δεν μου αρέσανε ιδιαιτερα. Πολυ απλοικό σχέδιο, σχεδόν κακό και με μια περιεργη διαχειριση του χρώματος. Πολυ έντονα χρώματα, πολλες μονοχρωμες επιφάνειες, σκληρες εναλλαγες χρωμάτων και αποτομες αλλαγες αποχρώσεων με αποτομη αλλαγη κοντραστ. Τα έργα της ειναι κυριως τοπία ή εικονες της καθημερινοτητας (οχι ακριβως ηθογραφικες) και ειναι ζωγραφισμενα ειτε μεσω φωτογραφιων, ειτε ζωντανα (κατι που εκτιμω προσωπικα παρα πολυ) ειτε με τη χρηση προσχεδιων και με την βοηθεια μνημης. Το δυνατο της στοιχειο ητανε το χρώμα, το σχεδιο της ητανε τελειως υποταγμενο σε αυτό χωρις αυτο να ειναι κακο φυσικα, και το χρωμα τελικα και η διαχειριση του ητανε το κυριο σημειο των εργων της. Η αγαπη της για το χρωμα φανηκε σε μερικα ιδιαιτερων εργα όπως το Μπουχαρί, το Ναυάγιο και η Αρχαια Ολυμπία, το οποιο ητανε το καλυτερο έργο όχι μονο της ιδιας αλλα και όλης της έκθεσης. Μου εκανε εντυπωση το μεγεθος των πινάκων, ητανε μεσαιο προς μεγάλο και αυτο δειχνει εναν καλλιτέχνη που δεν φοβάται το μεγεθος, τον πειραματισμό κι εχει μια σχετικη αυτοπεποίθηση. Αν και η ταπεινη μου άποψη ειναι οτι η κα Μαντουδη εχει ακομα αρκετη δουλεια με το σχέδιο αλλα και το χρώμα, πιστευω θα μπορεσουμε να δουμε αρκετα καλα έργα της στο μελλον, βασισμενα στο χρώμα και την συναισθηματικη εντυπωση που αυτο προκαλεί.
Στην συνέχεια ητανε τα έργα της κας Αποστολίδου τα οποια δεν μου αρέσανε καθόλου. Ειλικρινα δεν μπορω να διακρινω ουτε ενα καλό έργο της: κακο σχέδιο, κακο χρώμα. Αξεστη σχεδίαση, οι αναλογιες στα απεικονιζόμενα λειπανε, κατι που φάνηκε ιδιαιτερα σε εργα όπως το "Η αυλή μου" αν δεν κανω λάθος. Αν σκοπος της ητανε να παραποιησει το σχέδιο και τις αναλογιες τοτε το έκανε με λάθος τρόπο, έλειπε κάθε αρμονια στο σχέδιο και γενικα το συνολο φαινότανε καπως περιεργο. Το χρώμα της πολυ σκληρό, ανεπεξέργαστο αλλα χωρις να δινει μια καθαροτητα του σκέτου χρώματος, απλα τοποθετημενο σε ενα μερος χωρις περαιτερω δουλεια πανω του. Πολλες μονοχρωμες επιφάνειες, λιγες και κακες διαβαθμισεις χρώματος, ειδικα σε πινακες που δειχνανε ήλιο ή γενικα παιχνιδισματα του φωτος στην ατμοσφαιρα. Γενικα τα έργα της ητανε τοπία περισσότερο αλλα δεν μπορεσανα βρω καποιο που να με ικανοποιεί ιδιαιτερα.
Τελευταια ητανε η κα Καππέ. Εχει εκθέσει κι άλλες φορες η συγκεκριμενη καλλιτεχνιδα με ατομικες και ομαδικες εκθέσεις και την βλέπουμε συχνά στον τοπικό Τύπο να λαμβάνει ελάσσονα βραβεία. Αυτη την φορα ειχε μερικες καινοτομιες στα έργα της: διπλα απο μερικα έργα υπήρχανε καποια στιχάκια, μαλλον δικια της έμπνευσης, τα οποια αναφερότανε στο έργο διπλα στο οποίο βρισκότανε. Επισης, για πρωτη φορα νομιζω ειδαμε εργα της να ειναι συνδυασμος δυο καμβάδων (ενος μεγαλυτερου κι ενος μικροτερου οπου το έργο συνεχιζότανε). Ουτε η Καππέ μ'αρεσε. Στο γνωστο της πλεον υφος, με ακομψο και αδέξιο πολλες φορες σχέδιο, με χρώμα που απλα παρατιθεται σε πολλες πολλες πινελιες που δεν εχουνε καμια ιδιαιτερη κλιμάκωση μεταξυ τους και απλα δημιουργουνε ενα συνολο απο απειρα χρώματα χωρις καμια αρμονια. Ο πινακας μεταβαλεται απο μια προσπάθεια για απεικονιστικη ζωγραφικη σε ενα χάος απο πιναλιες και χρωματα, μεσα σε ενα σχέδιο που πολλες φορες στερείται αναλογιων και αρμονιας. Ξερω τι σκεφτονται πολλοι, οτι αυτο ειναι το στυλ της καλλιτέχνιδος αλλα δεν μπορουμε να αναγουμε την καθε αδυναμια σε ιδιαιτερότητα για να ειμαστε πιο επιεικεις με το ζόρι. Προσωπικη μου άποψη για τα έργα της κυριας Καππέ ειναι οτι ειναι μετρια εως κακά, με καποιες ισως αναλαμπές (Ακροπολη, Συνθεση διαδουμενος) αλλα και με πολυ κακα έργα όπως "το γυμνο μοντέλο", το "Σαντορινη" κι ενα με αναφορα στον Καββαδία τα οποια σιγουρα δειχνουνε τις πολλες αδυναμιες της καλλιτέχνιδος. Χαρακτηριστικο ειναι το σχόλιο ενος παιδιου στο βιβλίο επισκεπτων που ανεφερε οτι του άρεσε η έκθεση αλλα ιδιαιτερα εκεινο με τον κυριο με τα εγκαυματα στην πλάτη (αναφεροτανε στο "γυμνο μοντέλο"), μια εντυπωση που σχηματισε απο τις πολλες πινελιες με πολλα χρώματα στην πλάτη του μοντελου. Τα παιδια εχουνε ενστικτο λενε...
Γενικα η έκθεση δεν μπορω να πω οτι μου άρεσε. Τα έργα της κας Μαντουδη αναμφισβητητα ητανε τα καλύτερα σε συγκριση με τα υπόλοιπα χωρις όμως να ειναι ιδιαιτερα καλα, ηταν ωστοσο πολλα υποσχόμενα. Η όλη εντυπωση της εκθεσης ολοκληρώθηκε απο την απολυτη σιωπη, δεν υπήρχε καμια μουσικη στην αίθουσα και αυτο εδινε μια καπως καταπιεστικη ατμόσφαιρα και απο τον ιδιαιτερα προχειρο "καταλογο", τεσσερις φωτοτυπιες συρραμενες ουσιαστικα οι οποιες περιλαμβάνανε και χειρογραφο κειμενο.Εφυγα απο το Χατζηγιάννειο με μια απογοητευση, οφειλω να ομολογησω...
ΥΓ: ιδιαιτερη αναφορα πιστευω οτι πρέπει να κανω στο άρθρο του Κυρηκα για την έκθεση. Περα απο τα βιογραφικα στοιχεια των καλλιτέχνιδων, περιλαμβάνονται και εκτιμησεις για την δουλεια της, εκτιμησεις που ειλικρινα με κανανε να απορω για το αισθητικο κριτηριο του γράφοντος και της εφημεριδας της ίδιας. Εκτος αν το κειμενο δόθηκε έτοιμο απο "κάποιους" προκειμενου να εξυπηρετηθουν καποια συμφεροντα, φαινομενο όχι σπάνιο
Η διαρθρωση της εκθεσης ητανε η γνωστη σε αυτον τον χώρο: πινακες απο γυρω γυρω σε όλη την αιθουσα αλλα με λιγες προσθηκες στον χώρο: ενα παγκάκι ξυλινο, ενα τραπεζάκι με ενα κηροπήγιο με κερι και το βιβλιο επισκεπτων επανω του κι ακομα ενα τραπεζάκι με βιβλίο εντυπωσεων, το καθε ένα για διαφορετικη καλλιτέχνιδα. Όταν επισκεφτηκα την έκθεση ητανε παρουσα μια εκ των καλλιτεχνών, η κα Μαντούδη η οποια και με ξενάγησε στην έκθεση όσο μπορουσε, ειδικοτερα στα δικα της έργα για τα οποια μπορουσε να μιλησει φυσικα με μεγαλυτερη άνεση. Τα έργα της δεν μου αρέσανε ιδιαιτερα. Πολυ απλοικό σχέδιο, σχεδόν κακό και με μια περιεργη διαχειριση του χρώματος. Πολυ έντονα χρώματα, πολλες μονοχρωμες επιφάνειες, σκληρες εναλλαγες χρωμάτων και αποτομες αλλαγες αποχρώσεων με αποτομη αλλαγη κοντραστ. Τα έργα της ειναι κυριως τοπία ή εικονες της καθημερινοτητας (οχι ακριβως ηθογραφικες) και ειναι ζωγραφισμενα ειτε μεσω φωτογραφιων, ειτε ζωντανα (κατι που εκτιμω προσωπικα παρα πολυ) ειτε με τη χρηση προσχεδιων και με την βοηθεια μνημης. Το δυνατο της στοιχειο ητανε το χρώμα, το σχεδιο της ητανε τελειως υποταγμενο σε αυτό χωρις αυτο να ειναι κακο φυσικα, και το χρωμα τελικα και η διαχειριση του ητανε το κυριο σημειο των εργων της. Η αγαπη της για το χρωμα φανηκε σε μερικα ιδιαιτερων εργα όπως το Μπουχαρί, το Ναυάγιο και η Αρχαια Ολυμπία, το οποιο ητανε το καλυτερο έργο όχι μονο της ιδιας αλλα και όλης της έκθεσης. Μου εκανε εντυπωση το μεγεθος των πινάκων, ητανε μεσαιο προς μεγάλο και αυτο δειχνει εναν καλλιτέχνη που δεν φοβάται το μεγεθος, τον πειραματισμό κι εχει μια σχετικη αυτοπεποίθηση. Αν και η ταπεινη μου άποψη ειναι οτι η κα Μαντουδη εχει ακομα αρκετη δουλεια με το σχέδιο αλλα και το χρώμα, πιστευω θα μπορεσουμε να δουμε αρκετα καλα έργα της στο μελλον, βασισμενα στο χρώμα και την συναισθηματικη εντυπωση που αυτο προκαλεί.
Στην συνέχεια ητανε τα έργα της κας Αποστολίδου τα οποια δεν μου αρέσανε καθόλου. Ειλικρινα δεν μπορω να διακρινω ουτε ενα καλό έργο της: κακο σχέδιο, κακο χρώμα. Αξεστη σχεδίαση, οι αναλογιες στα απεικονιζόμενα λειπανε, κατι που φάνηκε ιδιαιτερα σε εργα όπως το "Η αυλή μου" αν δεν κανω λάθος. Αν σκοπος της ητανε να παραποιησει το σχέδιο και τις αναλογιες τοτε το έκανε με λάθος τρόπο, έλειπε κάθε αρμονια στο σχέδιο και γενικα το συνολο φαινότανε καπως περιεργο. Το χρώμα της πολυ σκληρό, ανεπεξέργαστο αλλα χωρις να δινει μια καθαροτητα του σκέτου χρώματος, απλα τοποθετημενο σε ενα μερος χωρις περαιτερω δουλεια πανω του. Πολλες μονοχρωμες επιφάνειες, λιγες και κακες διαβαθμισεις χρώματος, ειδικα σε πινακες που δειχνανε ήλιο ή γενικα παιχνιδισματα του φωτος στην ατμοσφαιρα. Γενικα τα έργα της ητανε τοπία περισσότερο αλλα δεν μπορεσανα βρω καποιο που να με ικανοποιεί ιδιαιτερα.
Τελευταια ητανε η κα Καππέ. Εχει εκθέσει κι άλλες φορες η συγκεκριμενη καλλιτεχνιδα με ατομικες και ομαδικες εκθέσεις και την βλέπουμε συχνά στον τοπικό Τύπο να λαμβάνει ελάσσονα βραβεία. Αυτη την φορα ειχε μερικες καινοτομιες στα έργα της: διπλα απο μερικα έργα υπήρχανε καποια στιχάκια, μαλλον δικια της έμπνευσης, τα οποια αναφερότανε στο έργο διπλα στο οποίο βρισκότανε. Επισης, για πρωτη φορα νομιζω ειδαμε εργα της να ειναι συνδυασμος δυο καμβάδων (ενος μεγαλυτερου κι ενος μικροτερου οπου το έργο συνεχιζότανε). Ουτε η Καππέ μ'αρεσε. Στο γνωστο της πλεον υφος, με ακομψο και αδέξιο πολλες φορες σχέδιο, με χρώμα που απλα παρατιθεται σε πολλες πολλες πινελιες που δεν εχουνε καμια ιδιαιτερη κλιμάκωση μεταξυ τους και απλα δημιουργουνε ενα συνολο απο απειρα χρώματα χωρις καμια αρμονια. Ο πινακας μεταβαλεται απο μια προσπάθεια για απεικονιστικη ζωγραφικη σε ενα χάος απο πιναλιες και χρωματα, μεσα σε ενα σχέδιο που πολλες φορες στερείται αναλογιων και αρμονιας. Ξερω τι σκεφτονται πολλοι, οτι αυτο ειναι το στυλ της καλλιτέχνιδος αλλα δεν μπορουμε να αναγουμε την καθε αδυναμια σε ιδιαιτερότητα για να ειμαστε πιο επιεικεις με το ζόρι. Προσωπικη μου άποψη για τα έργα της κυριας Καππέ ειναι οτι ειναι μετρια εως κακά, με καποιες ισως αναλαμπές (Ακροπολη, Συνθεση διαδουμενος) αλλα και με πολυ κακα έργα όπως "το γυμνο μοντέλο", το "Σαντορινη" κι ενα με αναφορα στον Καββαδία τα οποια σιγουρα δειχνουνε τις πολλες αδυναμιες της καλλιτέχνιδος. Χαρακτηριστικο ειναι το σχόλιο ενος παιδιου στο βιβλίο επισκεπτων που ανεφερε οτι του άρεσε η έκθεση αλλα ιδιαιτερα εκεινο με τον κυριο με τα εγκαυματα στην πλάτη (αναφεροτανε στο "γυμνο μοντέλο"), μια εντυπωση που σχηματισε απο τις πολλες πινελιες με πολλα χρώματα στην πλάτη του μοντελου. Τα παιδια εχουνε ενστικτο λενε...
Γενικα η έκθεση δεν μπορω να πω οτι μου άρεσε. Τα έργα της κας Μαντουδη αναμφισβητητα ητανε τα καλύτερα σε συγκριση με τα υπόλοιπα χωρις όμως να ειναι ιδιαιτερα καλα, ηταν ωστοσο πολλα υποσχόμενα. Η όλη εντυπωση της εκθεσης ολοκληρώθηκε απο την απολυτη σιωπη, δεν υπήρχε καμια μουσικη στην αίθουσα και αυτο εδινε μια καπως καταπιεστικη ατμόσφαιρα και απο τον ιδιαιτερα προχειρο "καταλογο", τεσσερις φωτοτυπιες συρραμενες ουσιαστικα οι οποιες περιλαμβάνανε και χειρογραφο κειμενο.Εφυγα απο το Χατζηγιάννειο με μια απογοητευση, οφειλω να ομολογησω...
ΥΓ: ιδιαιτερη αναφορα πιστευω οτι πρέπει να κανω στο άρθρο του Κυρηκα για την έκθεση. Περα απο τα βιογραφικα στοιχεια των καλλιτέχνιδων, περιλαμβάνονται και εκτιμησεις για την δουλεια της, εκτιμησεις που ειλικρινα με κανανε να απορω για το αισθητικο κριτηριο του γράφοντος και της εφημεριδας της ίδιας. Εκτος αν το κειμενο δόθηκε έτοιμο απο "κάποιους" προκειμενου να εξυπηρετηθουν καποια συμφεροντα, φαινομενο όχι σπάνιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου